του Κώστα Μαριόγλου,
πρώην προέδρου των εργαζόμενων της ΕΥΑΘ
και υποψήφιου δημοτικού σύμβουλου με την «Οικολογία – Αλληλεγγύη»
Η ιστορία των πόλεων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το νερό και την εξυπηρέτηση των αναγκών των ανθρώπων. Η Θεσσαλονίκη συνδέθηκε από την ίδρυση της με το νερό και στήριξε σε αυτό τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της. Σήμερα, 5 χρόνια μετά το ιστορικό Δημοψήφισμα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, οφείλει να επαγρυπνεί και να αγκαλιάσει τη συνεργατική λύση για το μέλλον του συλλογικού αυτού αγαθού.
Στην Ελλάδα, η διαχείριση του νερού πέρασε, με τα χρόνια, από τις κοινότητες στους δήμους. Η εταιρεία Ύδρευσης – Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης μέχρι πριν δύο δεκαετίες, ως ΟΥΘ (Οργανισμός Ύδρευσης Θεσσαλονίκης) και ΟΑΘ (Οργανισμός Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης) είχαν ως Πρόεδρο τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης και εκπρόσωπο της κυβέρνηση αντίστοιχα. Επίσης στα ΔΣ υπήρχαν εκπρόσωποι των δήμων, της ΟΚΕ και των εργαζομένων. Οι τελευταίοι παραμένουν έως σήμερα.
Η επίθεση των ιδιωτικών εταιρειών στο νερό της πόλης έχει πλούσια ιστορία τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Στην ιστορία αυτή, σύμμαχοι από τη μια πλευρά είναι οι ιδιωτικές πολυεθνικές μαζί με τις κυβερνήσεις και από την άλλη οι εργαζόμενοι με τους πολίτες. Χάρη στη σθεναρή και αδιάκοπη προσπάθεια πολιτών και εργαζομένων, δεν θρηνήσαμε το νερό ακόμη. Η βούληση όμως των πολυεθνικών και των κυβερνήσεων εξακολουθεί να υπάρχει και η όρεξη για όλο και μεγαλύτερα κέρδη παραμένει ακόρεστη.
Στον αντίποδα, η δική μας πλευρά έχει να αναδείξει μια σειρά από μάχες. Μεγαλειώδεις και νικηφόρες πολλές από αυτές. Το Δημοψήφισμα των πολιτών και των κινημάτων, το μπλοκάρισμα του ξεπουλήματος μετά την προσφυγή του Σωματείου των Εργαζομένων και η εναλλακτική πρόταση διαχείρισης της ΕΥΑΘ από τους πολίτες μέσω μη κερδοσκοπικών συνεταιρισμών.
Η συνεταιριστική πρόταση θέλει να πάρει το νερό από τα χέρια των κυβερνήσεων που το θέλουν βορά στα χέρια των ιδιωτών, δίνοντας οριστική λύση στη μάχη ιδιοκτησίας και διαχείρισής του.
Η συνεργασία με τους φορείς είναι μεγάλης σημασίας για τη διαφάνεια και τη Δημοκρατία, για αυτό και τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει διάλογος μεταξύ των 54 φορέων που υπερασπίζονται και προωθούν τη μη κερδοσκοπική συνεταιριστική λύση και των Δήμων που υδροδοτούνται και αποχετεύονται από την ΕΥΑΘ ΑΕ. Οι ομόφωνες θετικές αποφάσεις της ΠΕΔ Κ. Μακεδονίας δείχνουν ότι υπάρχει κοινή βούληση, που πρέπει να διευρυνθεί.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης, ο μεγαλύτερος δήμος του πολεοδομικού συγκροτήματος, δυστυχώς αν και μετείχε στις αποφάσεις αυτές, δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο που του αρμόζει. Αφενός αυτό φάνηκε από τη συμμετοχή του δια αντιπροσώπου και όχι του ίδιου του Δημάρχου, αφετέρου στο ότι δεν έχει το θέμα σε προτεραιότητα.
Αυτός είναι ο Δήμος που θέλουμε;
Χρειαζόμαστε έναν Δήμο Θεσσαλονίκης ηγέτη. Έναν Δήμαρχο που να ακούει τους πολίτες και να υλοποιεί τις απόψεις του. Δεν αποδεχόμαστε να έχουμε να ακούσουμε τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης για το θέμα του νερού από το Δημοψήφισμα. Δεν θέλουμε έναν Δήμαρχο, όπως στο παρελθόν, που να αποκλείει τους πολίτες από τα Δημοτικά Συμβούλια με δυνάμεις καταστολής.
Μια ημέρα έχει μένει μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές και δεν έχουμε ακούσει τη θέση των περισσοτέρων υποψηφίων Δημάρχων για το φλέγον θέμα του νερού. Είναι μήπως για αυτούς ελάσσονος σημασίας; Είναι ένα θέμα που δεν θέλουν να θίξουν γιατί η βούλησή τους είναι αντίθετη με τη θέση των πολιτών και δε θέλουν διαταράξουν το κοινό αίσθημα μήπως χαθούν τα «κουκιά»; Είναι το νερό ένα μέσο συναλλαγής με την κυβέρνηση ή και τα ιδιωτικά συμφέροντα; Θέλουμε έναν τέτοιο Δήμαρχο στη Θεσσαλονίκη μας;
Θεωρώ ότι όλοι οι υποψήφιοι θα έπρεπε να έχουν διατυπώσει τη θέση τους για το νερό. Θεωρώ ότι ήταν επιβεβλημένο. Με πρόγραμμα ή χωρίς, πολλοί διεκδικούν τον Δημαρχιακό θώκο. Με στρατηγική ή άνευ, πολλοί θέλουν την εμπιστοσύνη των πολιτών και εξαγγέλλουν ένα καλύτερο αύριο σε μια πιο φιλική πόλη. Οφείλουν όλοι αυτοί έστω και την ύστατη να στιγμή να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Υπήρξε ένα κάλεσμα για δημόσια τοποθέτηση από 54 φορείς που έχουν δραστηριοποιηθεί εδώ και μερικά χρόνια για το νερό. Ήταν μια πολύ θετική πρόκληση των και φορέων των κινημάτων που συμμετέχουν στους 54. Δυστυχώς απάντησαν ελάχιστα σχήματα. Ευέλικτες απαντήσεις οι περισσότερες από αυτές. Δημόσια, με κοινωνική συμμετοχή, με εργατικό έλεγχο, μια μετοχή του κράτους, και άλλα ή συνδυασμός των προηγουμένων. Πώς όμως αυτό. Το πώς δεν είναι καινούργιο. Ο μοναδικός τρόπος είναι ένας και πετυχημένος παγκόσμια όπου έχει εφαρμοστεί. Ή τον δέχεσαι ή θεωρίες μέχρι να ξεπουληθεί και πούμε το νερό νεράκι. Συνεταιριστική μη κερδοσκοπική διαχείριση. Πολύ συγκεκριμένη πρόταση και λύση. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα οι μόνοι που τάσσονται καθαρά υπέρ αυτής της πρότασης είναι η Δημοτική παράταξη “Οικολογία–Αλληλεγγύη” με υποψήφιο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης τον Μ. Τρεμόπουλο και η Περιφερειακή “Πράξεις για τη Μακεδονία” με υποψήφιο Περιφερειάρχη τον Χρήστο Παπαστεργίου.
Δική μας επιλογή είναι αν θα πιστέψουμε στα λόγια, την προίκα, τις εξαγγελίες, το πρόγραμμα, τη διαδρομή ή τη σιωπή τους. Ό,τι κι αν αποφασίσουμε αύριο, την ημέρα των εκλογών, ένα είναι σίγουρο: οι πολίτες που υπερασπίζονται στην πράξη το να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό οφείλουν όπως πέντε χρόνια πριν στο δημοψήφισμα για το νερό, να είναι παρόντες με ισχυρή φωνή.
