Και οι εφιάλτες του 1999 επανέρχονται, μία δεκαετία ακριβώς μετά.
Τότε, τον Οκτώβριο μήνα μέσα στο τριήμερο των αργιών της Εθνικής γιορτής, οι αρμόδιοι της Νομαρχίας έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους να κόψουν τα αιωνόβια (από το 1880) πεύκα της βίλας Αλλατίνη, του διατηρητέου δηλαδή κτιρίου που στεγάζει σήμερα την Νομαρχία, για να διαμορφώσουν τον χώρο σε βοτανικό κήπο!…
διατηρητέων κτιρίων της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, την Βίλλα Μπιάνκα, το κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης, την Βίλλα Ζαρντινίδη.
Αυτήν λοιπόν την «μαύρη» Παρασκευή, ακριβώς με την έναρξη του τριήμερου απουσίας υπηρεσιών και ΜΜΕ, διάλεξαν οι αρμόδιοι της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης για να ξεκινήσουν την δεύτερη επίθεση κατά των πεύκων της αυλής της Νομαρχίας.
Ένα συγκροτημένο και πλήρως εξοπλισμένο με φορτηγά, γερανούς, αλυσοπρίονα, συνεργείο, κατεδάφιζε το ένα μετά το άλλο τα πεύκα της περίκλειστης αυλής, που υποτίθεται ότι διαμορφώθηκε ως προστατευμένο πάρκο αναψυχής, στην οποία όμως απαγορεύεται αυστηρώς η όποια προσπέλαση!…
Βιάζονταν να σβήσουν κάθε ίχνος, όταν την επομένη το πρωί η πόλη θα ξανάβρισκε τους ρυθμούς της και την Νομαρχία θα επισκέπτονταν διάφοροι πολίτες.
Το θέαμα των κατακρεουργημένων πεύκων σε όλη σχεδόν την έκταση της αυλής, ήταν η αποκαλυπτική εικόνα μιας εξουσίας που αυθαιρετεί, που γράφει στα παλιά παπούτσια της τις αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος, της δημόσιας περιουσίας, της ιστορίας και του κοινωνικού συνόλου.
Ήταν η εικόνα μιας πόλης αδύναμης και αδιάφορης, ουσιαστικά ανίκανης να προστατεύσει τα δημόσια αγαθά, την περιβαλλοντική και ιστορική κληρονομιά της.
Ήταν η εικόνα ενός κράτους, οι υπηρεσίες του οποίου, αν και ταγμένες στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος και του Νόμου, υπακούουν ε κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας, της προσφέρουν άλλοθι και κάλυψη νομιμότητας, ακόμη και όταν κυριολεκτικά εγκληματεί σε βάρος της ιστορίας και της δημόσιας περιουσίας.
Και να σκεφτεί κανείς ότι ετοιμάζεται το νέο Νομαρχιακό Μέγαρο και ότι τα αυτοκίνητα των διαμαρτυρομένων υπαλλήλων σε λίγο θα παύσουν να …κινδυνεύουν.
Θα φύγουν και θα αφήσουν πίσω τους το αποτύπωμα μιας κυνικής, εγωιστικής και καταστροφικής για την πόλη και την ιστορία της, συμπεριφοράς.
Κάπου υπάρχουν ευθύνες για όλα αυτά.
Οι πολιτικές του Νομάρχη γιατί σε τίποτε δεν τον απαλλάσσει το γεγονός της άδειας των αρμόδιων υπηρεσιών , αν υπάρχουν και για τον λόγο που εκδόθηκαν.
Οι προσωπικές ευθύνες των δημόσιων λειτουργών που στην πραγματικότητα «υπήκουσαν» στις επιθυμίες της εξουσίας.
Οι προσωπικές και ηθικές ευθύνες των υπαλλήλων που ζήτησαν την κοπή των πεύκων για να προστατεύσουν τα αυτοκίνητά τους.
Αν ένα τέτοιο αίτημα μπορεί να γίνει αποδεκτό, τότε ολόκληρη η πόλη θα έπρεπε να αποψιλωθεί, να εξαφανιστούν τα δέντρα από τους δρόμους, αφού κινδυνεύουν τα σταθμευμένα αυτοκίνητα των Θεσσαλονικέων, που καλύπτουν και το τελευταία εκατοστό, στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης.
Το ερώτημα είναι ποιος θα αποδώσει τις ευθύνες αυτές.
Και το επόμενο ερώτημα είναι.
Υπάρχει άραγε τρόπος, να ευαισθητοποιηθεί επί τέλους η πόλη;
Να απαλλαγούν οι πολίτες από την καταστροφική ιδιώτευση, που ανοίγει τελικά; Διάπλατη την πόρτα στην αυθαιρεσία της κάθε εξουσίας;
Και όπως καταλαβαίνετε δεν εννοώ εδώ τις προδομένες από τις ηγεσίες τους «κινήσεις πολιτών», που κατάφεραν να διαψεύσουν οριστικά τις ελπίδες χιλιάδων θεσσαλονικέων, για μια διαφορετική προσέγγιση στα προβλήματα και την καθημερινότητά τους.
Υ.Γ. 1
Η βίλα Αλλατίνη κτίστηκε από την πλούσια εξ Ιταλίας οικογένεια των Αλλατίνη, το 1880, στην περιοχή των Εξοχών, λίγο μακρύτερα από το εργοστάσιό τους Είναι ένα από τα ελάχιστα διασωθέντα κτίρια, που χαρακτήριζαν μια λαμπρή εποχή για την Θεσσαλονίκη του τέλους του 19ου αιώνα. Εκτός από κατοικία, χρησιμοποιήθηκε και ως τόπος εξορίας του τελευταίου Σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά την Επανάσταση των Νεοτούρκων και αργότερα στον πόλεμο ως Νοσοκομείο. Τελικά εγκαταστάθηκε εκεί η Νομαρχία και έτσι άρχισαν οι περιπέτειες. Οι φθορές και οι παράνομες αλλαγές στο κτίριο θα αποκαλυφθούν στο σύνολό τους μόνο όταν αποχωρήσει η Νομαρχία και το κτίριο παραδοθεί σε κάποιον –ελπίζω- πολιτιστικό Οργανισμό με ευαισθησίες και γνώση.
Την προσεχή Πέμπτη θα συζητηθεί στο Νομαρχιακό Συμβούλιο το θέμα: “Σχεδιασμός καινοτόμου αναπτυξιακού μοντέλου πράσινης ανάπτυξης, εφαρμοσμένο στη Θεσσαλονίκη και στον ευρύτερο ζωτικό της χώρο του ανατολικού τόξου”!…Πολύ φοβούμαι πως το σχέδιο θα έχει την τύχη των “σχεδίων” και των “μελετών”, για την διάσωση της λίμνης Κορώνειας, που στοίχισαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ αλλά τελικά οδήγησαν στην φετινή τραγική εικόνα του περιορισμού της λίμνης σε λίγες δεκάδες τετραγωνικά μέτρα.
